1937 წლის 21 სექტემბერს პეტრე ოცხელი ქალაქ მოსკოვში მოგონილი ბრალდებით დააპატიმრეს. მას კონ-ტრრევოლუციონერობა და ტერორიზმი წაუყენეს ბრალად. იმავე წლის დეკემბერში 30 მავე წლის დეკემბერში 30 წლის პეტრე ოცხელი დახვრიტეს. მამა, გრიგოლ ოცხელი გაუჩინარებულ შვილს დიდხანს ეძებდა. საბოლოოდ, ყველაფერი 1992 წელს გაირკვა, როდესაც არქივები გაიხსნა და დახვრეტის ოქმები ხელმისაწვდომი გახდა. პეტრე ოცხელის ხანდაზმულ და-ძმას ბოლომდე სჯეროდა, რომ მხატვარი ცოცხალი იყო. სიკვდილის შემდეგ ოცხელის შემოქმე-დებამ მსოფლიო აღიარება მოიპოვა. ახდა კოტე მარჯანიშვილის სიტყვები, რომელიც მან 26 წლის შემოქმედს მისწერა: "სიკვდილი არ არსებობს! სიკვდილი სულელური სიტყვაა! სწორედ ის, რაც დარჩება შენს შემდეგ, არის გამარჯვება სიკვდილზე, ანუ სამარადისო დავიწყებაზე!" ასე რომ, პეტრე ოცხელს თამამად შეგვიძლია ვუწოდოთ მხატვარი, რომელმაც სიკვდილი დაამარცხა.

პეტრე ოცხელი (1907-1937) - ბიჭი, რომელმაც გაუსწრო დროს... თეატრისა და კინოს მხატვარი, ქართული ავანგარდული მხატვრობის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი და თვითმყოფადი წარმომადგენელი. ოცხელი არ იყო უბრალოდ ნიჭიერი კაცი, თუნდაც გამორჩეული ნიჭით დაჯილდოებული ადამიანი. ის იყო ფენომენალუ რი მოვლენა, რომელიც აოცებდა თანამედროვეებსაც და დღესაც გვაოცებს. არავის ბაძავდა, არავის ჰგავდა.

დაიბადა 1907 წელს, ქუთაისში, კათოლიკე ვაჭრის გრიგოლ ოცხელისა და ელენე ხოჯევანიშვილის ოჯახში. 1913 წელს ოცხელები მოსკოვში გადადიან საცხოვრებ-ლად და პეტრე სასწავლებლად ფ. ნერის სახელობის ფრანგულ კათოლიკურ გიმნაზიაში შეჰყავთ. ის ბავშვობიდან შეჩვეული იყო თეატრს, რადგან მის ოჯახში ერ-თგვარ ტრადიციას წარმოადგენდა თეატრში სიარული. როგორც მხატვრის და იხსენებდა, პეტრე იშვიათად ჩან და ხელში ფანქრის გარეშე. ყოველთვის ბლოკნოტით დადიოდა და ჩანახატებს აკეთებდა. 1917 წელს რუსეთ-ში მომხდარი რევოლუციის შედეგად ოჯახს სამშობლოში დაბრუნება მოუწიათ. 1926 წელს სკოლის დამთავრების შემდეგ ჩაირიცხა სამხატვრო აკადემიაში და პროფესორ იოსებ შარლემანის კლასში განაგრძო სწავლა.

1927 წელს სრულიად ახალგაზრდა პეტრე ოცხელი, სახალხო სახლთან არსებულ მუშათა თეატრში აფორმებს ა. ლუნაჩარსკის „ცეცხლის გამჩაღებლებს“. ამ დროს თეატრში მუშაობდა ელენე დონაური - კოტე მარჯანიშვილის მეუღლე. მარჯანიშვილმა ნახა სპექტაკლი, რა თქმა უნდა მაესტროს არ გამოჰპარვია პეტრე ოცხელის ნიჭი და მიიწვია ქუთაისის თეატრში. ძნელია შეაფასო ის დიდი როლი, რომელიც ითამაშა კოტე მარჯანიშვილმა და მისმა თეატრმა პეტ-რე ოცხელის ჩამოყალიბებაში. მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ ახალგაზრდა ტალანტი და ასაკოვანი მაესტრო ორგანულად მოერგნენ ერთმანეთს თავისი მხატვრული მსოფლხედვით, გემოვნებითა და ესთეტიკით.

როდესაც ათვალიერებ მის შესანიშნავ თეატრალურ ესკიზებს. ხვდები რომ ერთდროულად და-მოუკიდებელი. დასრულებული მხატვრული ნიმუშებიცაა. პირველ რიგში ეს არის აღფრთოვანების, სიხარულის, კმაყოფილების და გაოცების განცდა, რომელიც ყოველთვის თან სდევს ჭეშმარიტ მხატ-ვრულ მოვლენასთან შეხვედრას.

მაგრამ, როდესაც მის შემოქმედებას ეხები, ამ ღრმა და ნათელ გრძნობას თან სდევს ყრუ ტკივილის განცდა: რატომ?! რისთვის მოსპეს ეს ადამიანი, შესანიშნავი მხატვარი, ახალგაზრდა კაცი, რომელმაც ასე მოკლე დროში - ცხრა წლის განმავლობაში - ამდენის გაკეთება მოასწრო და თან რა დონეზე?! რამდენს შექმნიდა იგი კიდევ, საით წავიდოდა მისი შემოქმედება?
დახვრეტამდე რამდენიმე თვით ადრე პეტრე ოცხელი წერდა:

"... თუ შესაძლებელია მოსკოვის ყველა ავეჯის მაღაზიის გავსება სტანდარტული ავეჯით. ყოვლად შეუძლებელია ვსევოლოდ მეიერ-ხოლდის, ნიკალაი ოხლოპკოვის, ალექსანდრ ტაიროვისა და სხვათა თეატრების ერთნაირი ტიპის რეალისტურ თეატრად გადაქცევა. კიდევ უფრო ადვილია ყველა თეატრის გარეკვა და მხოლოდ ერთი, მოსკოვის სამხატვრო თეატრის დატოვება აურაცხელი ფილიალებითა და მათი მაყურებლისათვის ერთიანი მხატვრული გემოვნების ჩანერგვა, ავეჯის ყველა მაღაზიის უნიფიცირებული ავეჯით გავსების მსგავსად“.

ცხადია, ამ სიტყვების ავტორი 1937 წლის საბჭოთა საზოგადოებაში მართლაც თეთრი ყვავივით იქნებოდა.